Zelda: Tears of the Kingdom recensie

“Kijk uit, ben je niet gewoon ****** slecht?” De tussentijd aan de andere kant van de chat is voelbaar als mijn overpeinzingen deel met een andere recensent, die The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom eind vorige week beststempelde als de beste game die hij ooit heeft beoordeeld. Mijn eerste uren in deze nieuwe versie van Hyrule waren op zijn zachtst gezegd niet vloeiend verlopen. En natuurlijk, als de eerste beoordelingen over de sociale vliegen en jij de enige lijkt te zijn die sommige struikelblokken is tegengekomen, dan snap je je wel dat zo’n vraag kan worden gesteld. Wiens schuld is het dat ik urenlang heb rondgedoold, zonder te weten waar ik heen moet, of in een gebied aan het avonturieren was waar elke vijand me met één klap spel over bezorgde? Het spel? Of ben ik echt heel slecht? Dat zou natuurlijk kunnen.

Uiteindelijk, voor ik je meeneem op een avontuur dat voor mij meer teleurstelling meebracht dan je zou denken bij een door velen bejubelde game als dit, laat ik al zeggen: het kwam uiteindelijk goed. Na een moeizame start, overeengekomen dus later meer, begon ik er beter in te komen, snapte ik wat de game van mij wilde en sloten de mogelijkheden die de game biedt steeds beter aan bij wat ik neem. Tears of the Kingdom veranderde voor mijn ogen in een game die ik niet snapte, waarmee ik niet knoope, in iets dat steeds unieker ging en steeds meeslepender werd. Ik speel lang niet elke game die ik review na de review nog verder, maar deze Zelda heeft zijn plekje in mijn vrije tijd de vorige weken al gereserveerd. Dat had ik anderhalve week geleden nog niet gedacht.

In het begin was er nog niets aan de hand. De game speelt zich direct af van de gebeurtenissen in Breath of the Wild, de vorige grote The Legend of Zelda-game. Dat spel is voor een deel de basis voor deze game, maar tegelijk is het ook niet per se nodig om hem gespeeld te hebben voor je aan Tears of the Kingdom begint. De spelwereld is voor een deel hetzelfde, dus je herkent een aantal locaties niet die anderen wel zullen kennen, maar dat is geen probleem: het verhaal is overzichtelijk genoeg. Zelda en Link, uiteraard de hoofdpersoon van de game, zijn op avontuur in de grotten onder Kasteel Hyrule. Daar ontdekte Zelda overgenomen over de Zonai, een mysterieus volk dat volgens de overlevering uit de hemel zou zijn afgedaald en over speciale krachten zou worden hersteld. Wat verderop worden de ontdekkingen echter minder onschuldig, niemand minder dan Ganon blijkt onder het kasteel gevangen te zitten.

Dat blijft natuurlijk niet lang zo. Ganon komt voor de ogen van Zelda en Link tot leven en valt direct aan. Link weet Zelda te beschermen voor de aanval, maar komt Ondertussen bijna zelf om het leven. De aanval berooft hem van bijna al zijn hartjes, zijn uithoudingsvermogen en zijn meesterzwaard. Alsof dat allemaal niet erg genoeg is, lijkt Zelda zomaar in het luchtledige te verdwijnen. Als Link bijkomt, bleek hij geregeerd te zijn door de arm van Rauru, een goddelijk wezen dat lid was van de Zonai-beschaving. Het was zijn arm die Ganon lange tijd op zijn plek hield en zijn arm ervoor zorgde dat Link de aanval van Ganon kon overleven. Vanaf dat moment is niet alleen de arm van Rauru onderdeel van Link, maar ook de krachten van de Zonai. In de openingsfase van het verhaal leert Link welke krachten te gebruiken en leer je als speler welke mogelijkheden dat in de gameplay brengt. Daar komen we in de basispagina’s uitgebreid op terug.

Na de openingsfase ontvouwt zich een verhaal dat eerst voorspelbaar lijkt, maar vervolgens steeds interessanter wordt. Vier uithoeken van Hyrule bezoeken om daar bondgenoten te verzamelen, is natuurlijk niet al te boeiend. Bovendien lijkt deze opzet natuurlijk erg veel op hoe dat ging in Breath of the Wild. Bezoek fort X van paleis Y, los daar een lokaal probleem op en voilá: je hebt de steun van een van hun belangrijkste krijgers voor je gewonnen. Daarna wordt het interessanter en leer je ook meer over wat er nu precies met Zelda is gebeurd en welke rol de oude beschaving van de Zonai speelt. De puzzelstukjes vallen dan meer en meer op hun plek en leiden naar een fantastische apotheose. Het is moeilijk om uit te leggen hoe dat zit zonder dingen weg te geven, dus dat doen we niet. Laten we het er op houden dat we meermaals ‘holy shit!’ hebben gedacht, van beroepen, en dat is niet eens overdreven.

Een ander onderdeel van het verhaal is de rol die de richting speelt. Dit is het probleem dat ervoor heeft gezorgd dat Hyrule een nogal andere aanblik heeft gekregen. Op de grond is Hyrule min of meer hetzelfde, maar daarboven zweeft een complete nieuwe wereld in de vorm van enigszins zwevende eilanden. Die eilanden bezoeken je gaandeweg, hielpen door torens die Link hoog de lucht in kunnen schieten. Ook zijn er gaten in het oppervlak ontstaan. Hierbij kan Link afdalen en het Nederrijk bezoeken. Deze donkere zone zorgt in de eerste plaats voor afwisseling, maar verbergt ook de noodzakelijke geheimen en is op een veel meer doordachte manier verbonden met de rest van de spelwereld dan je in eerste instantie zou denken. Hoe dan ook: de Ontwrichting heeft gezorgd voor een flinke andere versie van Hyrule dan je in Breath of the Wild hebt gezien.